Ημέρα 9 και 10 – Βαρύ στο χειρισμό

February 23, 2017

Η μέρα ξεκίνησε όπως συνήθως, αλλά ακριβώς μέχρι το σημείο που φορτώσαμε τα 4x4 μας, επειδή το σχέδιο την 9η ημέρα ήταν να επιστρέψουμε στο Ιρκούτσκ χωρίς καμία κατάδυση. Ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η αποστολή μας είχε ήδη τελειώσει. Όλοι έμοιαζαν λίγο λυπημένοι που δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπάμε για κατάδυση σε αυτόν τον εκπληκτικό υποβρύχιο κόσμο. Έβλεπες από το βλέμμα όλων ότι η διάθεση δεν ήταν και η καλύτερη. Ούτε το γεγονός ότι κοιμόμασταν κατά μέσο όρο 5-6 ώρες τη νύχτα δεν βοήθησε στη βελτίωση της διάθεσής μας. Ήταν βαρύ στο χειρισμό…

Παρόλα αυτά, δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο του ταξιδιού, οπότε επιστρέψαμε στο Ιρκούτσκ και μετά από μερικά λεπτά οδήγησης τα πρόσωπά μας φωτίστηκαν και απολαύσαμε το απίστευτα όμορφο, μοναδικό τοπίο της λίμνης Βαϊκάλη το χειμώνα άλλη μια φορά.

Στο δρόμο μας σταματήσαμε σε έναν μικρό βράχο στη μέση της λίμνης που φιλοξενεί τη λεγόμενη Στόπα, ένα «ιερό δισκοπότηρο», που συχνά φαίνονται σε φωτογραφίες και τεκμηρίωση για το Θιβέτ. Οι ιθαγενείς που ζουν στη λίμνη Βαϊκάλη είναι Μπουριάτοι που ακολουθούν τον Σαμανισμό και τον Βουδισμό ανάλογα με την περιοχή. Αυτό το είδος Stupa χρησιμοποιείται για να προσευχηθεί για την απελευθέρωση ασθενειών, ανησυχιών και προβλημάτων. Ως ιεροτελεστία, για να απελευθερώσετε ασθένειες/ανησυχίες/ταλαιπωρίες από την ψυχή σας, σας ζητείται να φέρετε μία ή περισσότερες πέτρες στη Στούπα που στεφανώνει το ψηλότερο σημείο του βράχου. Οι πέτρες μας ήταν ελαφριές και μικρές αφού οι ψυχές μας ήταν γεμάτες θετική ορμή λόγω των 9 απίστευτων ημερών που είχαμε.

Αν είχαμε σοβαρές ανησυχίες, θα έπρεπε να περπατήσουμε γονατιστοί γύρω από τη Στούπα 108 φορές για να τις απελευθερώσουμε. Δεδομένου ότι ήμασταν όλοι αρκετά εξαντλημένοι μετά τις μέρες και κάτω από τον πάγο, ήμασταν χαρούμενοι που κανένας από εμάς δεν χρειαζόταν να κάνει αυτή τη ρουτίνα. Η ταχύτητα θα ήταν πιθανώς τόσο αργή που θα χάναμε την πτήση μας την επόμενη μέρα στο Ιρκούτσκ. Αντίθετα, χρησιμοποιήσαμε τη Στούπα για να ευχαριστήσουμε τον Buchan τον προστάτη και το Άγιο Πνεύμα της λίμνης Βαϊκάλης για άλλη μια φορά που η αποστολή μας είχε πάει καλά και όλοι επέστρεφαν σπίτι ασφαλείς και υγιείς.

Πριν φτάσουμε στην ηπειρωτική χώρα, σταματήσαμε σε μια στενή σπηλιά πάγου και βγάλαμε μερικές τελευταίες φωτογραφίες από τον όμορφο τιρκουάζ πάγο στον οποίο ήμασταν μέρος για μερικές μέρες.

Στην ηπειρωτική χώρα αλλάζουμε αυτοκίνητα και απομακρύνουμε τους καπετάνιους UVA. Είχαμε γίνει φίλοι τις τελευταίες μέρες μαζί. Ο δρόμος για το Ιρκούτσκ διήρκεσε 4,5 ώρες με το αυτοκίνητο και περνούσε μέσα από ένα τοπίο με δάση και ατελείωτες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, στέπα και βοσκότοπους με άλογα και αγελάδες να τρέχουν τριγύρω (μερικοί διέσχισαν ακόμη και το δρόμο) αφού οι θερμοκρασίες είχαν ανέβει αρκετά μεταξύ -5 έως - 10°C. Φαινόταν ότι τα ζώα ήταν χαρούμενα σε αυτές τις "ζεστά" συνθήκες.

Μετά από οδήγηση για μια ώρα σχεδόν όλοι αποκοιμηθήκαμε και νιώθαμε όλοι εξαντλημένοι αλλά χαρούμενοι που κάναμε και πετύχαμε αυτό που είχαμε. Το να πλησιάσουμε στο Ιρκούτσκ μας ξύπνησε αφού οι δρόμοι δεν ήταν τόσο καλοί λόγω της μεγάλης κίνησης. Φτάσαμε σε ώρα αιχμής και ο πολιτισμός μας χτύπησε πλήρως. Είχαμε επιστρέψει σε μια ζωή με μποτιλιαρίσματα, πολυσύχναστους δρόμους, ξενοδοχεία και άνετα υπνοδωμάτια με μίνι μπαρ και υπηρεσία δωματίου 24/7. Πολύ διαφορετικό σε σύγκριση με τις τελευταίες μέρες στο Olchon. Αλλά αν κλείναμε τα μάτια μας, αμέσως πλημμύρισαν εικόνες μιας απλής αλλά δυνατής ζωής συνδεδεμένης με τη φύση μέσα, πάνω και γύρω από τη λίμνη Βαϊκάλη.

BaikalTek που ήταν υπέροχοι οικοδεσπότες, καθοδηγώντας μας και συμβουλεύοντάς μας τις τελευταίες ημέρες, μοιραστήκαμε ένα υπέροχο μογγολικό δείπνο στο Ιρκούτσκ, αλλά μετά κοιμηθήκαμε νωρίς καθώς έπρεπε να πάμε στο αεροδρόμιο το επόμενο πρωί . Για κάποιους από εμάς η πτήση ήταν πολύ νωρίς για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά τα αεροπλάνα δεν περιμένουν. Έπρεπε να βιαζόμαστε.

Το ξενοδοχείο οργάνωσε τη μεταφορά μας, αλλά ανακαλύψαμε ότι το μίνι λεωφορείο που είχαν παραγγείλει ήταν πολύ μικρό για τον αριθμό των αποσκευών που έπρεπε να κουβαλάμε μαζί μας. Κανένα πρόβλημα. Οι Ρώσοι είναι ευέλικτοι και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε ένα επιπλέον φορτηγό για να φορτώσουμε τα 900 κιλά του εξοπλισμού μας. Βαρύ το χειρισμό ξανά…

Τι μένει λοιπόν μετά από όλα αυτά;

Από μια ομάδα ειδικών σε διαφορετικούς τομείς, με πολύ διαφορετικές ασκήσεις και χαρακτήρες, δημιουργήσαμε μια ομάδα στην οποία κάθε μέλος μπορούσε να βασιστεί 110% στο άλλο. Οι αναμνήσεις μας θα διαρκέσουν μια ζωή και ο καθένας μας έχει αποκτήσει νέους φίλους ή οι υπάρχουσες φιλίες μας έχουν γίνει ακόμα πιο δυνατές.

Τα αποτελέσματα των δοκιμών του εξοπλισμού ήταν πολύ θετικά και τα δεδομένα που παράγονται θα μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε νέα προϊόντα τα επόμενα χρόνια.

Η καμπύλη εκμάθησης πριν, κατά τη διάρκεια και επίσης μετά την αποστολή σε σχέση με την Εκπαίδευση και τις οργανωτικές πτυχές του ταξιδιού θα μας βοηθήσει να βελτιώσουμε τα πράγματα στο μέλλον.

Σε προσωπική σημείωση, η Ρωσία και η Σιβηρία θα παραμείνουν στο μυαλό μας με μια διαφορετική εικόνα από αυτή που είχαμε πριν έρθουμε στη λίμνη Βαϊκάλη. Η φιλικότητα, η ειλικρίνεια και η φιλοξενία των Buryats άλλαξαν τα στερεότυπα που είχαμε στο μυαλό μας για μια μάλλον ψυχρή ρωσική κουλτούρα. Όλοι κάναμε λάθος….

Ελπίζουμε ότι σας άρεσε να είστε μαζί μας σε αυτό το ιστολόγιο και να μοιράζεστε τις εμπειρίες μας. Καθώς μερικοί από εμάς καθυστερήσαμε στη Μόσχα λόγω μιας χαμένης πτήσης, έχουμε ήδη ξεκινήσει να κάνουμε νέα σχέδια για το επόμενο ταξίδι μας στο οποίο θα κάνουμε πιο ζεστές, αν και πολύ βαθύτερες, καταδύσεις από αυτές που είχαμε εδώ…

Μείνετε συντονισμένοι στο ιστολόγιο της Mares για να μάθετε περισσότερα για το τι θα ακολουθήσει!