Άκρες της Γης x SSI: Ο μπαμπάς μου έμαθε καταδύσεις στα 65 και το λάτρεψε!
scuba divingenvironmentfreedivingadventurefamily
1 views - 1 viewers (visible to dev)
Adam-Moore
Καθώς γιορτάζουμε την Ημέρα του Πατέρα 2024, θέλουμε να αναγνωρίσουμε όλους τους καταπληκτικούς πατέρες και τις πατρικές φιγούρες που μας ενθάρρυναν και μας ενέπνευσαν να κάνουμε καταδύσεις. Σε αυτήν την τελευταία ενημέρωση του Edges of Earth, συμμετέχουμε στην Andi Cross καθώς μας συστήνει στον πατέρα της την αυτόνομη κατάδυση και ανακαλύπτει πόσο απίστευτες μπορεί να είναι οι καταδύσεις με τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε περισσότερα.
Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου ως καταδύτης , το έκανα μόνος μου. Μάθαινα τα πάντα από το μηδέν και το έκανα μόνος μου, καθώς κανένας από τους φίλους μου δεν ενδιαφερόταν. Ή ίσως να ενδιαφέρονταν, αλλά ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για εμάς τους Νεοϋορκέζους. Έτσι, πήγαινα μόνος δύτης, πηδώντας σε βάρκες καταδύσεων με όποιον με έπαιρνε μαζί του. Από τις Μπαχάμες μέχρι τις καταδύσεις στο Μπαλί , σχεδίαζα τις περιπέτειές μου γύρω από το πού ήθελα να βουτήξω.
Μια μέρα, είπα στον πατέρα μου για τις καταδυτικές μου περιπέτειες και ανέφερα αδιάφορα ότι έπρεπε να το δοκιμάσει μαζί μου. Δεν είχα ιδέα ότι ήταν η αρχή ενός απίστευτου ταξιδιού.
Συνήθως, όταν κάνω τέτοια σχόλια σε ανθρώπους, δεν περιμένω να δεσμευτούν. Ειδικά όχι από τον μπαμπά μου. Συνήθως μου παίρνει περίπου 100 φορές να τον παρακαλάω και να τον παρακαλώ μέχρι να ενδώσει τελικά σε οποιαδήποτε από τις ιδέες μου. Ωστόσο, μόλις το κάνει, περνάει υπέροχα. Αλλά αυτή τη φορά, φάνηκε πραγματικά αρκετά ενδιαφερόμενος —κάτι που είχε νόημα, καθώς ήταν αυτός που με μάγεψε εξαρχής με τον υποβρύχιο κόσμο.
Ο Στιβ ήταν φανατικός συλλέκτης ψαριών παλιά. Και παρόλο που δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι, ήταν ακόμη μεγαλύτερος θαυμαστής των εξωτικών ψαριών. Όταν ξεκίνησε αυτό το χόμπι, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο Στιβ δεν είχε συνειδητοποιήσει το πρόβλημα με τη συλλογή άγριων ψαριών. Παρ' όλα αυτά, δεν θα αρνηθώ ότι αυτό ήταν ένα τεράστιο κομμάτι της ανατροφής μου. Για να μην αναφέρω την ευρηματικότητά του. Κατασκεύασε μόνος του όλες τις δεξαμενές ψαριών και τα συστήματα φιλτραρίσματος από τυχαία κομμάτια σκουπιδιών που έβρισκε τριγύρω.
Τα ενυδρεία ήταν κατασκευασμένα από κόντρα πλακέ και εποξειδική βαφή σκαφών, και τα φίλτρα ήταν κατασκευασμένα από κάδους απορριμμάτων και σωλήνες PVC. Μαζί με αυτόν, αγαπούσαμε αυτά τα ψάρια και ο Στηβ τα φρόντιζε σαν να ήταν παιδιά του. Τα ενυδρεία βρίσκονταν στο υπόγειο του οδοντιατρείου του και τα φρόντιζε όλα για χρόνια. Ήταν τα πιο υγιή ψάρια σε αιχμαλωσία που είχαμε δει ποτέ.
Αυτά τα ψάρια ήταν τόσο υγιή που τα ενυδρεία τα έπαιρναν από πάνω του όταν μεγάλωναν πέρα από τα ενυδρεία — όπως οι γιγάντιες μούραινες χέλες του και οι εντυπωσιακοί λεοπαρδοκαρχαρίες του. Τώρα, στον σύγχρονο κόσμο, όπου το παράνομο εμπόριο ζώων και η καλή διαβίωση των ζώων είναι κορυφαία προτεραιότητα, σκέφτηκα γιατί να μην δείξω στον Στηβ πώς μοιάζουν αυτά τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον;
Έτσι, πήγαμε να δώσουμε το τεστ Open Water Diver του Steve στις Μπαχάμες . Ήταν τόσο αφοσιωμένος. Δεν είχα (και δεν έχω δει ακόμα) κάποιον να βυθίζεται στις σπουδές του και στις χειρόγραφες σημειώσεις του —τις οποίες κρατούσε από τις διαδικτυακές εξετάσεις— με τον τρόπο που το έκανε ο Steve.
Ήταν σαν να επρόκειτο να δώσει εξετάσεις εισαγωγής στο κολέγιο και ολόκληρη η ζωή του να εξαρτιόταν όχι μόνο από το να περάσει - αλλά και από το να τις πετύχει. Και εκείνη τη στιγμή, αν και τον χλεύαζα ακούραστα, όπως μου αρέσει να κάνω, ήμουν περήφανος που έπαιρνε τόσο σοβαρά τη δουλειά του στις καταδύσεις. Ήταν ισότιμο γνήσιο ενδιαφέρον και καθαρός τρόμος να υποκύψει στους κινδύνους των καταδύσεων .
Γι' αυτό, δεν μπορούσα να τον απορρίψω, καθώς ακριβώς έτσι ένιωθα κι εγώ πριν από λίγους μήνες. Άλλωστε, κανένας από τους δύο μας δεν ήταν πολύ καλός στην κολύμβηση. Μετά βίας μπορούσαμε να κολυμπήσουμε ούτε έναν γύρο σε μια πισίνα και κυριολεκτικά δεν είχαμε καμία κατανόηση του ωκεανού. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως λέει και η παροιμία.
Ξεκίνησα τις καταδύσεις στα 31, αλλά ο Στηβ ξεκινούσε στα 65. Τεράστιο σεβασμό για αυτόν τον τύπο που βγήκε εκεί έξω και το δοκίμασε, μελετώντας τις κάρτες του και όλα τα σχετικά.
Πέρασε το Open Water —μόλις και μετά βίας— και ήταν απίστευτα περήφανος. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που οι ρόλοι του «παιδιού» και του «γονέα» έμοιαζαν λίγο αντιστραφέντες. Έλαμπα από χαρά που ένιωθε τόσο ολοκληρωμένος. Τώρα μπορούσε να δει τις αγαπημένες του σμέρνες στην αυθεντική τους πλευρά! Ήξερα ότι αυτό το μικρό βήμα στη ζωή του Στηβ θα ήταν μια καθοριστική στιγμή γι' αυτόν, μια ευκαιρία να τον απομακρύνουμε από τη μικρή μας πόλη, το Μπρούμαλ της Πενσυλβάνια (την οποία ΜΙΣΕΙ να φύγει) και να δούμε τον κόσμο. Και όχι μόνο ό,τι βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά και ό,τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια.
Τώρα, δεδομένου ότι ο Steve μόλις που πέρασε από το Open Water, ήξερα ότι θα υπήρχε ακόμα μια απότομη καμπύλη μάθησης για αυτόν όταν προσπαθούσε να συμβαδίσει με τις καταδύσεις μας. Τη στιγμή που θα έβγαινε από το περιβάλλον εκπαίδευσης και θα βρισκόταν στα βαθιά με άτομα σαν εμένα, που ήμουν ακόμα αρχάριος, θα αντιμετωπίζαμε πολλούς πρωτοφανείς παράγοντες φόβου. Αυτό σήμαινε λοιπόν ότι έπρεπε να μετακομίσω στην Αυστραλία, να γίνω πιο ικανός δύτης και τελικά να γίνω επαγγελματίας.
Αστειεύομαι, ΔΕΝ είναι αυτός ο λόγος που μετακόμισα στην Αυστραλία (μόνο εν μέρει). Είχα κολλήσει με το άθλημα και βλέποντας πόσο πολύ αγαπούσε ο μπαμπάς μου αυτή την εμπειρία, ήθελα να βελτιωθώ και να αρχίσω να του δείχνω έναν εντελώς νέο κόσμο.
Το να γίνω δύτης ανοιχτής θάλασσας σήμαινε ότι εγώ και ο πατέρας μου θα είχαμε κάτι ξεχωριστό να μοιραστούμε. Κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να μας στερήσει.
Θα δημιουργούσαμε αναμνήσεις που θα έμεναν και οι δύο για πάντα. Έτσι, αποφάσισα να προσκαλέσω τον Steve να έρθει στην Αυστραλία, ενώ εγώ παρακολουθούσα το μάθημα Divemaster και να συμμετάσχω στο ταξίδι. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα πόσες προσπάθειες διάσωσης και σωτηρίας θα έπρεπε να κάνω ως φίλος του στις καταδύσεις, αλλά έγινε η τέλεια εκπαίδευση για έναν ανερχόμενο Divemaster. Και ναι, αυτή ήταν μια ευκαιρία για τον Steve να συμμετάσχει στο δικό μου ταξίδι κατάδυσης. Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τις καταδύσεις στην Αυστραλία !
Ο Steve μου έχασε 2 βαθμούς στην εκπαίδευση Divemaster, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά πέρασα και ο μπαμπάς μου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της. Ήταν κάτι παραπάνω από ξεχωριστό και πραγματικά κάτι που σήμαινε τα πάντα για μένα, γνωρίζοντας ότι παρακολουθούσε και ήταν μάρτυρας του τέλους της αυστηρής εκπαίδευσης που μου έκανε ο εκπαιδευτής καταδύσεων μου και συνέβαλε στο μαθησιακό μου ταξίδι.
Τώρα, το ερώτημα ήταν πού θα έπρεπε να πάμε εγώ και ο πατέρας μου για καταδύσεις στη συνέχεια;
Το μονοπάτι της αποστολής οδηγούσε την ομάδα μας σε καταδύσεις στην Καλιφόρνια , όπου υπάρχουν μερικά από τα αγαπημένα μου σημεία κατάδυσης. Είχα περάσει μήνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας διασχίζοντας πάνω κάτω τις ακτές της Καλιφόρνια βουτώντας στα θρυλικά δάση φυκιών εκεί, και έμεινα έκπληκτος. Αυτή θα ήταν μια τέλεια ευκαιρία για να ξαναβάλω τον Steve στο νερό. Χρειάστηκε όμως λίγη πειθώ, καθώς η Καλιφόρνια είναι γνωστή για τα κρύα νερά της και τις δύσκολες συνθήκες της.
Αλλά, όπως πάντα, μετά από περίπου 100 προσπάθειες, ο Steve είπε ναι και τον προετοιμάζαμε για καταδύσεις σε εύκρατα νερά σε ένα κέντρο καταδύσεων στην Καλιφόρνια, αφού σχεδόν κανείς δεν κάνει καταδύσεις στην πολιτεία μας. Και εκείνον τον Μάρτιο, ο Steve ήταν καθ' οδόν προς εμάς στην Καλιφόρνια για να έχει τη μοναδική ευκαιρία να δει φύκια στην άγρια φύση. Ήμουν ενθουσιασμένος, αλλά ήξερα επίσης ότι αυτό θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για κάποιον που τώρα φτάνει τα 70 και έχει πολύ περιορισμένη εμπειρία σε ωκεανούς και καταδύσεις.
Η πρώτη στάση ήταν η Σάντα Μπάρμπαρα για να πάμε για καταδύσεις στα Νησιά της Μάγχης , μερικές από τις πιο καλά προστατευμένες θαλάσσιες περιοχές των ΗΠΑ. Είχα περάσει τον περισσότερο χρόνο μου κάνοντας καταδύσεις εδώ και άρχισα να έχω εμμονή με αυτά τα οκτώ νησιά, ενισχύοντας τον ενθουσιασμό μου να μοιραστώ αυτά τα νερά με τον μπαμπά μου. Μετά βίας μπορούσαμε να κινηθούμε με τις στολές κατάδυσης 7 χιλιοστών με κουκούλες, γάντια και πολύ χοντρά μποτάκια. Ακόμα και για να φορέσουμε όλο αυτό τον εξοπλισμό απαιτείται δουλειά. Αλλά ο Στιβ ήταν πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό ακριβώς το έργο και το έκανε.
Πηδήξαμε στα ρηχά και αμέσως αντιμετωπίσαμε προβλήματα στην επιφάνεια, καθώς δυσκολευόμασταν να βολευτούμε σε νερά πολύ διαφορετικά από αυτά των Μπαχαμών ή της Αυστραλίας. Μετά από μια σύντομη περίοδο προσαρμογής, όμως, καταφέραμε να συνέλθουμε και βυθιστήκαμε στα φύκια.
Ήταν δύσκολο να μην εκπλαγείς από αυτό το μέρος, που δικαίως είναι γνωστό ως τα Γκαλαπάγκος της Βόρειας Αμερικής. Η ομάδα της αποστολής και ο πατέρας μου έμειναν έκπληκτοι.
Υπήρχε τόση πολλή ζωντανή ζωή γύρω μας, και αυτό μας άνοιξε τα μάτια σε διαφορετικά οικοσυστήματα από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Το ηθικό ήταν ανεβασμένο. Ωστόσο, αυτές οι καταδύσεις συνήθως απαιτούν κολύμβηση στην επιφάνεια πίσω στο σκάφος. Έτσι, είχα την μοναδική ευχαρίστηση να χρησιμοποιήσω τις ικανότητές μου ως Divemaster και ρυμούλκησα τον Steve πίσω στο σκάφος. Ήμασταν ακόμα σε κατάσταση εκπαίδευσης εδώ γύρω!
Η επόμενη στάση ήταν το νησί Καταλίνα, ένα από τα κοσμήματα του καταδυτικού χώρου της Καλιφόρνια. Και εδώ συνεργαστήκαμε με το Ινστιτούτο Θαλάσσιων Πόρων των Νήσων Καταλίνα (CIMI) για να μάθουμε πώς εκπαιδεύουν την επόμενη γενιά ώστε να γίνουν διαχειριστές των ωκεανών.
Αυτή η κατασκήνωση φέρνει νέους ανθρώπους να ζήσουν εκεί και να μάθουν να κάνουν κολύμβηση με αναπνευστήρα, καταδύσεις και να μάθουν τα πάντα για τις θαλάσσιες επιστήμες . Είναι ένα από τα πιο καταπληκτικά μέρη για νέους μεταξύ 4ης και 12ης τάξης. Και επειδή οι ικανότητες του Στηβ στις καταδύσεις δεν ήταν πολύ προηγμένες, σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν η τέλεια επόμενη στάση για αυτόν - να περιβάλλεται από εκπαιδευτές και εκπαιδευτές ωκεανών. Και στην πραγματικότητα, ήταν. Αυτή ήταν μια σημαντική στιγμή για τον μπαμπά μου.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Steve να νιώθει άνετα σε μια κατάδυση, να εκτελεί σωστά τις εργασίες του και να περνάει υπέροχα!
Υπήρξαν μερικές καταδύσεις όπου τον είδα να κοιτάζει τριγύρω τα μικρότερα πράγματα - ένα σημάδι ότι είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη μαγεία του υποβρύχιου κόσμου. Μερικές φορές, τα πράγματα που δεν περιμένεις είναι αυτά που κάνουν τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν καταδύεσαι. Με κάθε κατάδυση στην Καταλίνα, μαζί με την ομάδα CIMI, η αυτοπεποίθηση του Στηβ μεγάλωνε και αποφοίτησε από την 4η δημοτικού στην 5η δημοτικού, και ούτω καθεξής. Τολμώ να πω ότι σε αυτό το κεφάλαιο της αποστολής, ίσως έφτασε ακόμη και στο επίπεδο της 12ης τάξης στις καταδύσεις. Αστειεύομαι!
Αλλά στην πραγματικότητα, ένα από τα highlights της αποστολής μέχρι στιγμής ήταν να βλέπω πόσο περήφανος ήταν ο μπαμπάς μου που έβγαινε στην επιφάνεια και ολοκλήρωνε τις καταδύσεις του ΚΑΛΑ. Ξεπεράσαμε τον φόβο, πιέσαμε τους εαυτούς μας και βγήκαμε στην κορυφή. Πολύ πιο δυνατοί και πιο ανθεκτικοί από πριν.
Για ανθρώπους σαν εμάς, που δεν μεγάλωσαν δίπλα στον ωκεανό και δεν είναι αληθινοί άνθρωποι των γαλάζιων νερών, αυτές οι στιγμές είναι μεγάλη υπόθεση.
Ακόμα και το να φορέσεις μια στολή κατάδυσης 7 χιλιοστών απαιτεί πραγματικά ανθρώπινη δύναμη, και ο Steve το ξεπέρασε χωρίς κανένα παράπονο. Νόμιζα ότι ήμουν περήφανος κατά τη διάρκεια του μαθήματος Open Water, αλλά αυτή τη φορά ήμουν πέρα από κάθε προσδοκία. Επέμεινε σε κάτι που είναι πραγματικά δύσκολο, εκτός αν μπορείς να κάνεις τακτικά καταδύσεις και να εξασκείσαι. Συνέχιζε να προσπαθεί, ξανά και ξανά, απλώς για να είναι πιο κοντά στην κόρη του και να έχουν ξεχωριστές εμπειρίες μαζί. Αυτό είναι πραγματικά κάτι ξεχωριστό κατά τη γνώμη μου.
Ελπίζω ότι, σε όλη την υπόλοιπη αποστολή, θα έχω την ευκαιρία να καταδυθώ ξανά με τον μπαμπά μου.
Ελπίζω ότι ακόμα και μετά από αυτό το μνημειώδες ταξίδι σε όλο τον κόσμο κυνηγώντας ιστορίες θετικής προόδου για τον ωκεανό μας, αυτό δεν θα είναι το τέλος αυτού του καταπληκτικού ταξιδιού που κάνουμε μαζί. Δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο το γεγονός ότι είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που με συναντούν εκεί που έχει μεγαλύτερη σημασία - κάτω από αυτή τη λεπτή μπλε γραμμή. Και γι' αυτό, θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Αλλά όχι μόνο για τον χρόνο που περάσαμε κάτω από το νερό, αλλά και για το ότι με σύστησε σε αυτά τα ψάρια ενυδρείου όταν ήμουν νεότερη.
Αν δεν υπήρχε αυτή η βασική ανάμνηση και εμπειρία, πιθανότατα δεν θα κάναμε καταδύσεις σήμερα. Παρόλο που η αγάπη μου για τον ωκεανό εκδηλωνόταν στο αμυδρά φωτισμένο υπόγειο του οδοντιατρείου του μπαμπά μου αντί για επικές παραλίες που έσφυζαν από ζωή, δεν θα είχα αλλάξει με τίποτα τον τρόπο που μεγάλωσα.
Το πάθος για τη θάλασσα μπορεί να πυροδοτηθεί οπουδήποτε. Το να το μοιράζεστε με τους ανθρώπους που αγαπάτε είναι ένα από τα πιο ικανοποιητικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Αν έχετε το προνόμιο να κάνετε βουτιές με κάποιον που αγαπάτε, την Ημέρα του Πατέρα ή οποιαδήποτε άλλη μέρα, σας προτείνω να το κάνετε τώρα.
Γιατί να μην ξεκινήσετε καταδύσεις με την οικογένειά σας αυτή την Ημέρα του Πατέρα;
Θα δημιουργήσετε μερικές από τις καλύτερες εμπειρίες και τις πιο πλούσιες αναμνήσεις που έχετε ζήσει ποτέ. Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο για να μάθετε περισσότερα.