Hoe weeg je een levende walvis?

Fredrik Christiansen van het Aarhus Institute of Advanced Studies en collega's hebben een methode ontwikkeld om het gewicht van vrij levende walvissen nauwkeurig te schatten. Hierbij worden luchtbeelden van drones gebruikt. De nieuwe methode is nu gepresenteerd in het Britse Ecological Journal Methods in Ecology and Evolution.

Alleen al vanwege hun grootte en omdat ze in de open oceaan leven, was tot nu toe de enige manier om gegevens over de lichaamsmassa van walvissen te krijgen het wegen van dode of gestrande individuen.

Door de lichaamslengte, -breedte en -hoogte te meten van vrij levende zuidkapers die met drones zijn gefotografeerd, zijn onderzoekers er nu in geslaagd een model te maken (link naar: https://sketchfab.com/3d-models/model-55a -southern-right-whale-3bddfafc6c43758df9b94bc9e0fe9e), waarmee het lichaamsvolume en de lichaamsmassa van walvissen nauwkeurig kunnen worden berekend.

"Kennis over de lichaamsmassa van wilde walvissen slaat nieuwe wegen in het onderzoek in en we kunnen nu de groei van de dieren bestuderen om de toename van hun lichaamsmassa in de loop van de tijd en de energiebehoefte voor groei te berekenen. We zullen de dagelijkse energiebehoeften van walvissen kunnen analyseren en kunnen berekenen hoeveel prooien ze moeten consumeren," legt Fredrik Christiansen van het Aarhus Institute of Advanced Studies, hoofdauteur van het onderzoek, uit.

Baleinwalvissen, waaronder soorten als de blauwe vinvis, zijn de grootste dieren op aarde; hun lichaamsmassa is de sleutelfactor voor hun succes als diergroep. De gegevens over hun grootte zijn in het verleden echter beperkt gebleven tot dode exemplaren, waarbij de meeste monsters afkomstig waren van walvisjacht, toevallige bijvangst of strandingen.

Het verzamelen van gegevens over dode walvissen heeft zijn beperkingen en onnauwkeurigheden te wijten aan de fysieke vervormingen van de karkassen die worden veroorzaakt door opzwellen en leeglopen.

Om het lichaamsvolume en de massa van zuidkapers te berekenen, maakten Christiansen en zijn medewerkers eerst luchtfoto's van 86 individuen voor de kust van Península Valdés, Argentinië. Het heldere water en de grote aantallen walvissen die zich daar elke winter tijdens het paarseizoen verzamelen, maken het een ideale plek om beelden van hoge kwaliteit van de walvissen te verzamelen waarvan ze de lengte, breedte en hoogte maten.

Deze metingen konden vervolgens worden gebruikt om de lichaamsvorm en het volume van de walvissen nauwkeurig te modelleren. "We gebruikten dit model om het lichaamsvolume te schatten van walvissen die gevangen waren bij wetenschappelijke walvisvangstoperaties waarvan de lichaamsomtrek en massa bekend waren, en op basis van deze schattingen van lichaamsomvang en massa konden we vervolgens de dichtheid van de walvissen berekenen die we gebruikten - op hun beurt konden we het gewicht berekenen van de meeste vrijlevende walvissen (die gefotografeerd waren door onze drones)," aldus Fredrik Christiansen.

Hoewel het model zeer nauwkeurige schattingen van de lichaamsmassa opleverde, waren er enkele beperkingen vanwege het relatieve aandeel van verschillende weefsels in baleinwalvissen. Zoals Fredrik Christiansen uitlegt: "We moesten uitgaan van een constante lichaamsdichtheid van de walvissen, wat niet realistisch is, omdat het aandeel van verschillende lichaamsweefsels (vet, spieren, enz.) seizoensgebonden verandert."

Link naar het onderzoek: https://besjournals.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/2041-210X.13298.

Video: https://youtu.be/IrMyxqVds9I