Οξίνιση ωκεανών και θαλάσσιες κοινότητες

Όταν ενταθεί η οξύτητα των ωκεανών, ποιο είδος θα είναι το απόλυτο επιζών; Τι αντίκτυπο έχει η οξίνιση των ωκεανών στην κοινότητα του πλαγκτόν και στις ροές υλικών στη θαλάσσια οικολογική τροφική αλυσίδα; Μετά από δύο μήνες έρευνας στο Raunefjord στο Μπέργκεν (Νορβηγία), οι επιστήμονες από το GEOMAR Helmholtz Center for Ocean Research Kiel έχουν τώρα τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Προφανώς, εξαρτάται σε ποιο είδος ανήκεις. Χρησιμοποιώντας οκτώ πλωτούς πειραματικούς μεσόκοσμους KOSMOS (Kiel Offshore Mesocosms for Future Ocean Simulations), οι επιστήμονες μελέτησαν πώς οι σύνθετες θαλάσσιες κοινότητες ανταποκρίθηκαν σε διαφορετικά επίπεδα πρόσληψης διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα. Τέσσερις από αυτούς τους μεσόκοσμους είχαν αυξημένες συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ulf Riebesell, καθηγητή βιολογικής ωκεανογραφίας στο GEOMAR και τον συντονιστή του πειράματος, «Καμία από τις προηγούμενες μελέτες δεν αποκάλυψε τόσο ξεκάθαρα όσο αυτή ένα πώς οι αλληλεπιδράσεις μέσα στον τροφικό ιστό καθορίζουν την ευαισθησία της κοινότητας του πλαγκτόν προς την οξίνιση των ωκεανών."
Για να ελέγξουν εάν το μονοκύτταρο Emiliania huxleyi μπορούσε να προσαρμοστεί, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν άτομα που ζούσαν στο εργαστήριο μετά από περισσότερες από 2.500 γενιές υπό όξινες συνθήκες. Μετά από τόσες γενιές, οι οργανισμοί είχαν εξελιχθεί αρκετά ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν στις όξινες συνθήκες μέσα στους μεσόκοσμους; Η απάντηση ήταν όχι. Ο οργανισμός υπέφερε ακόμη αυξημένα ποσοστά απώλειας και μειωμένη πυκνότητα πληθυσμού. Καθώς το Emiliania huxleyi έχει την ικανότητα να αποθηκεύει άνθρακα και επίσης να παράγει το ψυκτικό αέριο διμεθυλοσουλφίδιο (DMS), το να έχουμε λιγότερα από αυτά στο περιβάλλον μας θα ήταν άσχημα νέα. Ένας άλλος οργανισμός που θα υποστεί τρομερές συνέπειες είναι το pteropod Limacina helicina, το οποίο αποτελεί σημαντικό μέρος της διατροφής των θαλάσσιων θηλαστικών, των ψαριών και των θαλάσσιων πτηνών. Μερικές φορές γνωστές ως «θαλάσσια πεταλούδα», τα κελύφη τους είναι κατασκευασμένα από αραγωνίτη, ένα ανθρακικό ασβέστιο που διαλύεται εύκολα υπό όξινες συνθήκες.
"Εάν το πτερόποδο υποφέρει από οξίνιση των ωκεανών, ένας σημαντικός κρίκος μέσα στον τροφικό ιστό μπορεί να χαθεί,", δήλωσε η Δρ Silke Lischka, θαλάσσιος βιολόγος στο GEOMAR.
Ωστόσο, είναι Όχι όλος ο χαμός και η κατάθλιψη, ορισμένα είδη όπως το πικο-φυτοπλαγκτόν και το μεγαλύτερο ζωοπλαγκτόν Oikopleura dioica ευδοκίμησαν μέσα στους μεσόκοσμους με υψηλότερες συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα. «ΗΗ Oikopleura dioica είναι ένας άφθονος πλαγκτονικός χιτώνας με παγκόσμια κατανομή», εξήγησε ο Jean-Marie Bouquet, ερευνητής μηχανικός στο Διεθνές Κέντρο Θαλάσσιας Μοριακής Βιολογίας Sars και μαθητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκεν.

Πρόσθεσε ότι ζούσε μέσα σε μια πολύπλοκη ζελατινώδη δομή που του επέτρεπε να συλλαμβάνει αποτελεσματικά μια ευρεία ποικιλία σωματιδίων τροφής και ότι ο πληθυσμός του θα μπορούσε να αυξηθεί γρήγορα υπό ευνοϊκές συνθήκες. "Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να αναπτυχθούν μεγάλοι πληθυσμοί και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν ολόκληρο τον τροφικό ιστό γύρω μας."
Αυτό ακριβώς παρατήρησαν οι επιστήμονες μέσα στους μεσόκοσμους. Τα δεδομένα και οι αναλύσεις από τη δίμηνη έρευνα κάλυψαν όλο το φάσμα, από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο πλαγκτόν και προνύμφες ψαριών, καθώς και την ανταλλαγή ουσιών και αλληλεπιδράσεων σε διαφορετικά επίπεδα του τροφικού ιστού. Περιττό να πούμε ότι σίγουρα θα υπάρξει να είναι συνέπειες για τη θάλασσα τη βιοποικιλότητα, την οικολογική ισορροπία και τις ανταλλαγές υλικών στη θάλασσα ως αποτέλεσμα της οξίνισης των ωκεανών. Το πόσο σοβαρές αποδεικνύονται θα εξαρτηθεί από το πόσο επιτυχείς είμαστε στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα αυτή τη στιγμή. Περισσότερες πληροφορίες: http://www.geomar.de