Hoe walvissen de ijsberen kunnen redden

February 15, 2017 Walvissen beschermen betekent het mondiale klimaat beschermen Ze zijn het symbool van de bedreiging die klimaatveranderingen vormen voor onze planeet: uitgehongerde ijsberen die vechten om te overleven op steeds kleiner wordende ijsschotsen. Door de wereldwijde temperatuurstijging zijn ze van hun thuis beroofd. Tegelijkertijd is het een bedreiging voor de toekomst van de mensheid. Volgens het World Economic Forum is het ontbreken van maatregelen om klimaatverandering af te wenden het grootste mondiale risico in de wereld van vandaag. Nu kunnen ijsberen een helpende hand krijgen van een onverwachte bron: de walvissen. Terwijl internationale overeenkomsten zoals het Kyoto Protocol en het Verdrag van Parijs een vermindering van de wereldwijde uitstoot van kooldioxide voorschrijven, is de belangrijke rol van walvissen bij het tegengaan van klimaatverandering volledig genegeerd. De internationale organisatie voor de bescherming van walvissen en dolfijnen (WDC) wil hier verandering in brengen met hun campagne "Der Grüne Wal" (letterlijk: "De Groene Walvis"). Veel wetenschappelijke onderzoeken tonen aan dat gezonde walvispopulaties worden aangetast door klimaatverandering. De afwezigheid van deze "ecosysteemingenieurs" zou echter onvoorstelbare gevolgen hebben voor onze planeet. Fytoplankton (microscopische zeeplanten die in de bovenste lagen van de oceaan zweven) zet zonlicht om in energie en zuurstof door middel van fotosynthese. Ze produceren minstens de helft van de zuurstof in onze atmosfeer. Tegelijkertijd vormen ze de basis van het mariene voedselweb. Ze dienen als voedsel voor zoöplankton, dat op zijn beurt wordt gegeten door vissen en zeedieren zoals walvissen. De uitwerpselen van de walvissen bemesten op hun beurt het fytoplankton met ijzer, stikstof en andere voedingsstoffen, waardoor de "cyclus" rond is. Meer walvissen betekent dus meer plankton en meer vis in de oceaan. Bovendien produceert fytoplankton niet alleen zuurstof, maar absorbeert het ook kooldioxide uit de atmosfeer. Net als fytoplankton zinken de lichamen van walvissen na hun dood naar de zeebodem, waardoor de koolstof die ze tijdens hun leven hebben verbruikt in hun lichaam wordt gebonden. "Alleen al in de 20e eeuw zijn er ongeveer drie miljoen walvissen omgekomen door de industriële walvisvangst. Een geleidelijk herstel van de walvisbestanden zou betekenen dat er elk jaar ongeveer 200.000 ton koolstof wordt verwijderd, wat gelijk staat aan de koolstofopslag van 110.000 hectare bos," zei programmadirecteur Astrid Fuchs van WDC in het Duits. "Na het internationale walvisvangstverbod van 1986 hebben sommige populaties zich langzaam hersteld. We moeten echter niet alleen ervoor zorgen dat de populaties blijven groeien, maar ook dat ze op de lange termijn stabiel blijven. Walvissen kunnen uit de ecologische vergelijking worden gehaald door walvisjacht, scheepsaanvaringen of doordat ze bijvangst worden in visnetten. De Groene Walvis' is bedoeld om het publiek bewust te maken van het enorme belang van effectieve en holistische bescherming van walvissen," vervolgt ze. Daarom moet het herstel en behoud van walvispopulaties een essentieel onderdeel vormen van de wereldwijde strategie om klimaatverandering tegen te gaan. Zie hier voor meer informatie