مرجان ها در دریای سرخ رکورد طبیعی فعالیت های موسمی را ارائه می دهند

April 22, 2019 باریم در اسکلت مرجانی شدت بادهای موسمی تابستانی جنوب آسیا را ثبت می کند

وقتی نوبت به درک آب و هوای آینده می رسد، موسمی تابستانی جنوب آسیا یک پارادوکس ارائه می دهد: اکثر مدل های آب و هوایی پیش بینی می کنند که باران‌های موسمی و باد با افزایش گرمایش انسان تشدید می‌شوند - اما داده‌های آب‌وهوای جمع‌آوری‌شده در منطقه نشان می‌دهد که بارندگی در 50 سال گذشته کاهش یافته است.

مطالعه اخیر توسط موسسه اقیانوس‌شناسی Woods Hole (WHOI)، که اخیراً به صورت آنلاین در مجله Geophysical Research Letters منتشر شده است، می تواند به توضیح این اختلاف کمک کند. دانشمندان با کمک داده‌های شیمیایی مرجان‌های دریای سرخ، داده‌های باد مربوط به تقریباً سه قرن را بازسازی می‌کنند و رکوردی طبیعی از شدت بادهای موسمی ارائه می‌کنند. تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که بادهای موسمی واقعاً در قرن های اخیر افزایش یافته است.

کنراد هیوگن، دیرینه اقلیم شناس در WHOI و یکی از نویسندگان این مطالعه، توضیح می دهد: «باران موسمی جنوب آسیا بسیار مهم است. "این یکی از بزرگترین سیستم های آب و هوایی در جهان است که نزدیک به یک میلیارد نفر را با آب تامین می کند - اما ما رفتار طولانی مدت آن را کاملا درک نمی کنیم - این یک سیستم بسیار پیچیده است."

مشکل، او اضافه می کند. ، این است که بر اساس سوابق تاریخی بارندگی، میانگین گیری در یک منطقه بزرگ دشوار است. هیوگن و همکارانش به لطف رفتار خود بادهای موسمی توانستند این اطلاعات را کشف کنند. یکی از شاخه های موسمی بیشتر از غرب به شرق حرکت می کند و صحرا در شمال شرقی آفریقا را طی می کند و گرد و غبار و خاک رس را جذب می کند. سپس بادها از طریق تنگه توکار، یک گذرگاه کوهستانی باریک در شرق سودان هدایت می‌شوند و گرد و غبار حمل شده توسط باد به دریای سرخ می‌رسد.

غبار جذب شده در صحرا حاوی نوعی باریم است که به راحتی حل می‌شود. در آب دریا مرجان ها هر سال مقداری از این باریم را در اسکلت خود ادغام می کنند که چرا رشد می کنند. بنابراین آنها اطلاعات مربوط به باد و گرد و غبار را در طول موسمی تابستانی در طی صدها سال ذخیره می کنند.

هوگن می گوید: «باریم به ما نشانه ای از باد می دهد. هرچه باریم بیشتری در لایه‌ای از مرجان پیدا کنیم، در سالی که دره توکار تشکیل شد، باد بیشتری از طریق تنگه توکار می‌آمد و بر اساس این بادها، می‌توانیم موقعیت سیستم‌های کم فشاری را که باعث آن شده‌اند محاسبه کنیم. به نظر می رسد که آنها عمدتاً بر روی شبه قاره هند قرار دارند، که ارتباط بادها با موسمی را تأیید می کند.

هوگن گفت، به نظر می رسد داده های موجود در مرجان ها ثابت می کند که سوابق تاریخی بارش تصویر گسترده تری را از دست داده است. بادهای شدیدتر رطوبت را در شبه قاره هند افزایش می‌داد، اگرچه سوابق نشان می‌دهند که میزان بارندگی در حال کاهش است.

"ممکن است این رکوردها به سادگی بخشی از بارندگی را از دست داده باشند، به ویژه در گذشته که کمتر قابل اعتماد بودند، " او می گوید. "باران از مکانی به مکان دیگر بسیار متفاوت است، و اگر بارندگی را فقط در چند نقطه ثابت ثبت کنید، تغییرات محلی ممکن است با نتیجه نهایی اشتباه کاملاً ثبت نشود."

آرشیو آب و هوای مرجان نشان می دهد که قدرت بادهای موسمی در واقع در طول زمان افزایش می‌یابد - روندی که با مدل‌های آب و هوایی موجود سازگار است - اما تغییرپذیری آن از یک دهه به دهه دیگر کاهش می‌یابد. این نشان می دهد که گردش بادهای موسمی با افزایش گرم شدن آب و هوا پایدارتر شده است، به طوری که وزش باد و باران شدید در سال های آینده می تواند عادی باشد و استثنا نباشد.