نانوپلاستیک های موجود در دریا باعث آسیب مغزی ماهی ها می شود
February 14, 2018
کوچکترین ذرات پلاستیک در زنجیره غذایی
مطالعه ای توسط دانشگاه لوند در سوئد نشان می دهد که ذرات پلاستیک موجود در آب در نهایت می توانند به مغز ماهی ها ختم شوند. در آنجا، به اصطلاح نانوپلاستیک ها می توانند باعث آسیب مغزی شده و منجر به مشکلات رفتاری در ماهی شوند.
حدود ده درصد از کل پلاستیک های تولید شده در سراسر جهان به اقیانوس ها ختم می شود. این آلودگی پلاستیکی یکی از جدی‌ترین مشکلات زیست‌محیطی است، اما مطالعات علمی کمی اثرات ذرات پلاستیکی ریز به نام نانوپلاستیک‌ها را بررسی کرده‌اند که حتی کوچک‌تر از میکروپلاستیک‌های رایج هستند.
تامی سدروال، شیمیدان دانشگاه لوند سوئد و نویسنده ارشد مطالعه منتشر شده در مجله نیچر، می گوید: «
مطالعه ما اولین مطالعه ای است که نشان می دهد ذرات نانو ذرات می توانند در مغز ماهی انباشته شوند.
محققان بررسی کردند که چگونه ذرات نانوپلاستیک می توانند توسط ارگانیسم های مختلف در اکوسیستم آبی منتقل شوند. در مورد جلبک ها و پلانکتون های حیوانی تا ماهی های بزرگتر. ذرات ریز پلاستیکی موجود در آب توسط پلانکتون های حیوانی خورده می شوند که به نوبه خود توسط ماهی ها خورده می شوند.
دانشمندان بررسی کرده اند که پلاستیک با اندازه های مختلف چگونه بر موجودات آبزی تأثیر می گذارد. مهم‌تر از همه، آنها شواهدی ارائه می‌کنند که نشان می‌دهد ذرات ریز واقعاً می‌توانند از سد خونی مغز ماهی عبور کنند و بنابراین خود را در بافت مغز ماهی رسوب کنند.
علاوه بر این، محققان بروز مشکلات رفتاری را در ماهی‌های متاثر از نانوپلاستیک‌ها نشان داده‌اند: آنها آهسته‌تر غذا می‌خورند و کمتر محیط اطراف خود را کشف می‌کنند. محققان بر این باورند که این تغییرات رفتاری ممکن است با آسیب مغزی ناشی از حضور نانوپلاستیک ها در مغز مرتبط باشد.
یکی دیگر از نتایج این مطالعه این است که پلانکتون های حیوانی زمانی که در معرض نانوپلاستیک ها قرار می گیرند می میرند، در حالی که ذرات پلاستیکی بزرگتر بر آن تأثیر نمی گذارند. به طور کلی، این اثرات مختلف می تواند بر کل اکوسیستم تأثیر بگذارد.
Cedervall می‌گوید: «
نانوپلاستیک‌ها احتمالاً تأثیر اکوسیستم خطرناک‌تری نسبت به قطعات پلاستیکی بزرگتر دارند.
تاکنون، محققان هیچ مدرکی مبنی بر تجمع نانوپلاستیک‌ها در بافت ماهی مشاهده نکرده‌اند و بنابراین می‌توانند با خوردن غذا به انسان منتقل شوند.
اطلاعات: https://www.lunduniversity.lu.se.
پیوند به مطالعه: https://www.nature.com/ articles/s41598-017-10813-0.